“Eğitim Kusursuzluklarla Savaşmaz;

  Gelişimi Destekler;

  Yol Gösterir.

  Eğitim, Bilgisizlik ve Cahillikle Savaşır.”

 

 

     Çocuğa eğitmek bir sanattır. İncelik, ilgi ve bilgi ister. Hoşgörü ve anlayış

İster. Çocuğumuza eğitmeye başladığımız ilk andan itibaren, her şeyden önce ona saygı duyma becerimizi geliştirmeliyiz. Oysaki bizim, saygıdan anladığımız, yalnızca çocuğumuzun bize saygı göstermesidir. Saygı görmek isteriz. Saygı görmekle ilgili beklentilerimiz sonsuzdur. Amaç çoğunlukla, çocuğumuza saygı göstermeyiz. Çocuğumuza insanlara saygılı olma eğitimini verirken, bunu bizim ona karşı hiç yapmamış olmamız ne büyük bir eksiklik ve eğitimsizliktir.

 

     “Çocuğun ilk eğitimini, insan olma eğitimini aldığı yer ailedir.” Gerçeğini kabul ettiğimiz de karşımıza başka bir gerçek daha çıkıyor. “Birini eğitmek ehliyetine sahip olmak için, eğitimli olmak gerekir”. Eğitime verecek olacak kişinin, eğitimsiz olması düşünülemez. Öğretime baktığımızda, bunu daha açık ve net olarak görebiliyoruz.İlkokul öğretmenliği eğitimine almamış biri asla ilkokul öğretmenliği yapamaz. Ama “ana-baba olma” eğitimini almamış sonsuz sayıda kadın ve erkek çocuklarını eğitmek zorundadır.

 

      Anne – baba eğitiminin verildiği bir yüksekokul olmamasına karşın, bizler bu eğitimi alıyoruz. Nerden mi? Kendi ailelerimiz de doğru – yanlış, iyi – kötü çocukluğumuzda ve gençliğimizde edindiğimiz deneyimler ve yaşantılarla, biz kadın ve erkek böyle bir eğitime tabi tutuluyoruz.

 

     O halde, eğitimin başladığı ilk nokta aile ise ve aile içi yaşanan deneyimler çocuğun eğitimine daha çok katkıda bulunuyor ise, önce anne-baba olarak davranışlarımıza dikkat etmeyi öğrenmeliyiz. Çocuğumuza “yalan kötüdür, kavga iyi şey değildir; insanlar sorunlarını konuşarak çözerler” derken, onun gözü önünde kavga etmemeliyiz.

 

 

     Çocuğumuza “insan olma” eğitimi verirsek, diğer konularda eğitmekte zaten zorlanmayacağız kesindir.